Andijvie

Andijvie is een bittere groente! Volgens sommigen zijn 'bepaalde dingen nooit bedoeld geweest om te eten’ en hoort andijvie daar zeker bij. Ook witlof is een bittere groente en wordt niet door iedereen lekker gevonden. Die twee zijn ook nauw met elkaar verwant. Witlof is in de winter geforceerde cichorei. Wilde cichorei is een overblijvende plant die volop te vinden is in het Nederlandse rivierengebied (kalk- zandgronden), ze bloeit in juli/augustus met prachtig helblauwe bloemen. Ze staan langs de Kromme Rijn op stukjes open grasland (ter hoogte van stadion Galgenwaard) en naast de dijklichamen van snelwegen in de buurt. De gebrande wortels ervan zijn op grote schaal, en al ver voor de Tweede Wereldoorlog, gebruikt als aanvulling op en surrogaat voor koffie. Wilde cichorei is nauw verwant met andijvie, een eenjarig gewas. Beide werden als sla geteeld door de Grieken en Romeinen.

Er zijn zelfs aanwijzingen dat men in het oude Egypte al andijvie kende en er wordt een verband gelegd met het gebruik van andijvie – als het bittere kruid - bij de Seider-maaltijd aan het begin van het Joodse Pesach-feest. Pesach viert de uittocht uit Egypte. Voedsel waarvan aangenomen kan worden dat het zuurdesem bevat, eigenlijk alles wat gisting kan veroorzaken, is verboden als herinnering aan de Joden die zo haastig op de vlucht moesten dat hun deeg geen tijd kreeg om te rijzen (vandaar de platte matses). Verder worden bij de maaltijd vijf rituele gerechten geserveerd in de Seider-schaal. Een daarvan is ‘maror’, het bittere kruid ter herinnering aan de bittere tijd van de slavernij. Daartoe konden dienen: mierikswortel, waterkers of andijvie.

Andijvie combineert goed met kaas, eieren, peulvruchten en noten. Het bittere valt vrij aardig in te pakken door de combinatie met tomaat, fruit of zoet-hartige saus.