A.s. zondag 20 oktober strijkt een van de acts van festival Koekoek bij ons neer! Om 14.00 gaat muziekmaker Feitenfabriek van start met muziek over verandering, twijfel, liefde en ambitie. Er hangt een expo van werk van Artmaus, wat zich goed laat omschrijven als een cocktail van cartoonachtige psychedelica. Komt dat zien!
We zitten nog een laaste dag in quarantaine, dinsdag zijn we er weer! Geen risico, tot dinsdag!
Het waaide flink hard op vrijdag 21 mei, alsof een voorschot werd genomen op de diepere betekenis van Pinksteren. Op De Moestuin werd de oogst van een jaar financiële ondersteuning door de DGU officieel onthuld: een zes meter hoge stellage met bovenin een klokkentorentje, waarin een luidklok uit 1841, en erop een gedicht van Ingmar Heytze, nog verborgen achter een doek. Aanwezig waren: Ingmar zelf, Ali Swart, Mirjam Beumer en Tuut Verloop, een aantal moestuiners, stichter van het eerste uur Martin Vos en uw schrijver, die zijn speechje als volgt besloot: Ambachtslui, wetenschappers, lezers, schrijvers en dichters en mensen die alleen hun eigen naam konden schrijven: alles liep hier door elkaar, van speciaal onderwijs tot en met universiteit. Dóór elkaar, niet langs elkaar heen. Niemand in deze gemeenschap die ooit op het idee kwam een ander een bijnaam te geven – volgens mij een belangrijk criterium. Iedereen had iets in te halen, of op te ruimen, om ruimte te maken of voorbereid te zijn op het onvermijdelijke – maar: geleidelijk, terloops en in stilte. Altijd kon je beginnen met de vraag: wat heb jij vanmorgen gedaan? In de stiltes tussen het luiden van de bel, daar gebeurt het, daar veranderen mensen, leren mensen, terloops en geleidelijk, terwijl ze bezig zijn op het land, in de keukens of in de gastvrijheid. Je hebt een dorp nodig om te groeien en ik ben blij dat we hier iets ‘dorpachtigs’ hebben kunnen creëren. En ik ben blij dat ons dorp nu een middelpunt heeft, een bel die ons samen kan roepen. - Jules Groenendaal
Zoals jullie weten is de Moestuin vooral een plek waar 70 mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt een plek vinden om te leren en te werken op hun eigen tempo.
Voor onze deelnemers in de horeca is het werk nu erg schaars, we bakken gebak en koekjes voor in de winkel, maken onze meeneemmaaltijden en soep voor in de vriezer, maar waar we normaal honderden mensen per week van lunches, diners en gebak voorzien in onze Oranjerie en Lunchcafe, droogt het werk nu natuurlijk snel op.
